Chlebik goes into JVM jungle. Something ends, something begins.

It’s been a while since the last post. I think, a while is an overstatement, it’s been ages. The reason why is quite obvious – I’ve reached the point, where there’s a problem with what to write. It boils down to two approaches – go with ‘How to…’ or ‘Introduction to…’ posts for the beginners, or very detailed information about specific topics. The former I’m having every day at work (tutoring youngsters and doing code reviews). The latter posts are read by few readers, and they don’t attract wider publicity.

It took me a couple of years to reach the point, where I wanted to change something (build a house along the way, but that’s no biggie). Therefore, my second project emerged, where I’ve dived into low-level stuff, which I’ve never touched before. Over a year has passed, and it’s time for a change there too. More on that can be read in this post, although as it touches Java, I wanted to share a little here too.

My goal is to get away for a moment of strictly business-like Java (which I’m doing every day at work), and dive into the internals of the JVM. Get knowledge about how things work there, where code meets the machine, and all the hard work is being done. Hence my plan to learn C++ and first start with garbage collection algorithms. That’s my goal for upcoming months(years?).

It’s at the same time an official farewell to this blog. I’ve started it a long time ago, when I was PHP programmer with maybe 9 months of commercial experience. In August/September I had 10 year anniversary of working in Java. Seems like a lifetime, and it is. This blog will remain online, as a memory of who I was, and what I can become in the future, but only as it. No more blog posts will be published, oficially confirming the current-state-of-things.

I want to say big Thank You to all the readers of the blog. I met wonderful people through it, and build a network of interesting developers. Learned a lot in a process, and build a strong foundation for my knowledge. But that’s it. It’s time to say goodbye, and close this chapter in my life. If I ever was to return, that will probably happen in the different place. Farewell.

Happy anniversary Chlebik – 200 blog posts and counting

Yep, WordPress does not lie – this post is number 200. When I think who I was back in 2008 (‘Hello World’ published 11th of August 2008) I see a giant leap I made. Moreover, I have managed to ‘jump into’ Java ecosystem and stay there 😉 Starting writing in English was another big step in my career. It is seventh blog post written in English and it seems I am doing quite well.

To make things better – I have decided to start my own GitHub account, to share the code I am presenting in more blog-independent way. I hope it will improve my readers well-being and also helps to spread good code samples around 😉 I was surprised that chlebik account name was not already taken – here it is.

Knock knock! Who is there? Chlebik in English…

Yep, the time has come, my blog will be – as of this moment – written only in English.

Switching languages is not a simple thing, but lately I’ve realised, that my skills and experience have grown a little since 2008 when I started blogging and I need some new challenges. There are many great blogs and programming sites on the internet (unfortunately – in English) and I want to be a part of it. Writing only in Polish (which was a great decision back in 2008) now is somehow limiting.

I keep all my archives as they were – in Polish – main pages descriptions will also not be translated. Blog’s interface should be changed to English by the time You are reading this note. From this day all my posts are gonna be written in English. It is not my native language so I am asking my readers to forgive me if any mistakes appear.

Międzynarodowy Dzień Bloga

Podobno dzisiaj obchodzimy takie zacne święto. Z tej okazji wszystkim kolegom blogerom (no i troszkę sobie) życzę wszystkiego najlepszego – jeszcze więcej wpisów, komentarzy, odsłon, klików, kasy z reklam (jak ktoś zarabia) i w ogóle wszystkiego wszystkiego naj.

Urlop

Jak co roku trzeba odpocząć, stąd też wakacyjny wyjazd w góry. Piszę o tym przede wszystkim, iż nagle zacząłem dostawać tony mejli z różnymi pytaniami (fatum, czy co?). Stąd też na szybko – najbliższy tydzień i połowę kolejnego przebywam w górach i mam ograniczony czas/chęć/możliwości by odpisywać na mejle/komentarze.

Od czego zacząć naukę Javy?

Tytuł wpisu jest po części niepoprawny, jednakże dostaję co i rusz mejle z mniej więcej tak sformułowanym pytaniem. Dlatego też by nie musieć odpisywać za każdym razem na to samo, a także by nie stosować brutalnego kopiowania postanowiłem swoje przemyślenia zamieścić na blogu.

Na samym początku mała uwaga do ludzi, którzy na Javie zjedli zęby i kawałek dziąseł – proszę o zachowanie komentarzy z cyklu ‘Tak naprawdę technologia/framework XX nie jest YY, albowiem Iksiński uważa inaczej i tak naprawdę realizuje się tam wzorzec ZZZ i z całą pewnością powinno się go poznawać przed/po OOO’ dla siebie. Wpis ma za zadanie choć oględnie pokazać o co chodzi w tej masie nazw i specyfikacji – mniejsza o detale i kłótnie ‘pro-programmersów’.

Czym tak naprawdę jest Java? To wcale nie jest głupie pytanie! Czym jest Java? Językiem programowania ktoś rzeknie. I będzie miał rację. Platformą do budowania aplikacji – też przyznam mu rację (pomińmy językowe wygibasy co jest platformą, a co nie). Specyfikacją, do której potem stosują się inni? Też racja. Więc co to tak naprawdę oznacza ‘nauczyć się Javy’?

Java jako taka miała być językiem wieloplatformowym, uruchamianym na różnych systemach i urządzeniach (mottem było “Write once, run everywhere”) dzięki użyciu maszyny wirtualnej. Dlatego też na samym początku Java poszła trzema różnymi drogami:

a) przeznaczona do pisania aplikacji desktopowych. Dziś przy tendencjach do przenoszenia wszystkiego do chmurek, lekkości i mobilności rozwiązań wydaje się być to pewnym przeżytkiem. Jednakże Java dalej posiada bibliotekę Swing oraz AWT/SWT, które umożliwiają tworzenie aplikacji desktopowych uruchamianych  konkretnie na maszynach klienta. Nie wiem jak ten rynek wygląda obecnie – na pewno istnieje masa legacy-code, ale nie za bardzo jestem na bieżąco z rynkiem koderów w tych technologiach. Wiem za to na pewno, że na swoim kompie instalowałem Adobe AIR – choćby dla aplikacji do składania PITa przez internet, z tego co wiem np. Ipla dla linuxów jest w tym pisana. Czyli jakby Java tutaj oddawała pola.

b) lekka wersja przeznaczona na urządzenia mobilne (to w dużym uogólnieniu) – wersja Mobile Edition. Najczęściej kojarzona z telefonami komórkowymi, choć może i niesłusznie – bardziej chodziło o urządzenia z małą zdolnością obliczeniową. Z tego, co do mnie dociera z blogosfery wygląda na to, że jeśli chodzi o komórki to chyba też Java przegrała tę batalię (w pewnym sensie) – Objective-C dla iPhonów i pochodnych od Apple, Android bazuje na JVM, ale nie jest z nią w pełni kompatybilny, Symbian i Windows Phone to rodzina C++. Trochę kiepsko.

c) wersja korporacyjna (webowa) – póki co tutaj dzieje się magia. O tej wersji piszę na blogu najwięcej. Programistów wyznających się na tej magii pracodawcy poszukują najwięcej. I o tej też Javie skupię się w dalszej części wpisu.

Zanim jednakże przejdziemy do samego webdevelopmentu poruszę kilka okolicznych zagadnień. Zaczniemy od samej Javy  jako języka programowania. Nie wiem drogi czytelniku czy posiadasz doświadczenie w tej dziedzinie. Może do tej pory kodowałeś desktopowe gierki na swoim wysłużonym blaszaku. Równie dobrze jak ja jakiś czas temu możesz pracować przy PHP czy innym Pytonie. Może jesteś frontendowcem, który musi dowiedzieć się czegoś o JSP, servletach i okolicach. Wiem jedno – nauczyć się podstaw Javy jako języka programowania nie jest zbyt trudno. Odradzałbym jednakże kanoniczną ‘Thinking in Java’ – o tym dlaczego opisałem kiedyś na blogu. Zwykłe tutoriale w internecie – taki jak choćby tutorial na stronach Oracle czy książeczki z serii ‘Core Java’ dostępne w Helionie absolutnie wystarczą.

Idziemy dalej. Przy nauce języka z całą pewnością będziemy korzystać z IDE – czy będzie to Eclipse, czy NetBeans czy jeszcze coś innego – nie ma znaczenia. Znaczenie ma to, iż wszystkie IDE ukrywają przed użytkownikiem magię, którą czynią pod spodem – budowanie aplikacji, kompilacja i w końcu uruchomienie. W przypadku prostych aplikacji do nauki języka nie jest to jeszcze tak mocno widoczne – z całą pewnością jednak stanie się kiedy przejdziemy do prawdziwego JEE. Konkretnie na sam początek mam na myśli narzędzia budujące projekty – konkretnie zaś Anta oraz Mavena. Znajomość (choćby ogólna i dość pobieżna) tych dwóch pozwala na zrozumienie co w ogóle się dzieje z kodem kiedy klikamy ‘Compile and run’ w IDE. Do poznania tych dwóch dobrze jest odwiedzić ich strony internetowe, albo zaopatrzyć się w tę oto książeczkę, w której można znaleźć opis szeregu innych ciekawych narzędzi przeznaczonych dla Javy. 

Przed rozpoczęciem pisania kodu zawadzimy o jeszcze dwie rzeczy. Pierwszą z nich jest baza danych. Jeżeli przychodzisz z miejsca, gdzie klucz główny tabeli oznacza to samo co kolumnę INTEGER z auto-increment to wiedz, że jeszcze bardzo dużo nie wiesz. Absolutnie nie twierdzę, że MySQL jest zły – chodzi mi tylko o to, iż w przypadku korporacyjnych aplikacji najczęściej używa się produktów, które są traktowane jako ‘poważne’, no i mają też niebagatelne możliwości – tutaj (z mojego doświadczenia) wynika, że graczy jest tak naprawdę dwóch – Oracle oraz MSSQL. Gdzieś tam ktoś słyszał o tym, iż w użyciu jest Sybase, DB2 czy jeszcze inne wynalazki – jednakże to mniejszość – znajomość tych dwóch pierwszych (nie ekspercka, nie da się nie będąc adminem lub zawodowo programistą PL/SQL stwierdzić, że się zna te bazy). Temat jest długi, materiałów w sieci nie brakuje, książek (po polsku) również nie.  Zarówno Oracle jak i MSSQL posiadają wersje, które można za darmo pobrać i zainstalować na lokalnym kompie by się ich poduczyć. I nawet nie mówię o samym języku SQL (bo ten w podstawach jest taki sam wszędzie – w końcu po coś mamy standard ANSI), ale o takich rzeczach jak schematy, userzy, materializowane lub nie widoki, podstawy programowania bazy (PL/SQL czy T-SQL) – to się przydaje w codziennej pracy, choćby po to by wiedzieć co wpisać w konfigu cienkiego klienta.

Drugą rzeczą są serwery. W przypadku aplikacji desktopowych problemu nie ma – JVM jest odpalana na lokalnym komputerze i problemu nie ma. W przypadku JavaScriptu mamy przeglądarkę i tylko przeglądarkę. PHP czy Python wykonywane są na odpowiednio skonfigurowanym serwerze WWW  (choćby poprzez FCGI). Wszystko jest dość oczywiste. Czym innym niestety są serwery do użycia Javy – możemy je bowiem podzielić na dwie kategorie – kontenery servletów oraz serwery aplikacyjne.

a) kontener servletów – jak sama nazwa wskazuje jest to serwer (aplikacja), która pozwala na wykonywanie kodu zawartego w servletach (klasach Javy, których kod może być wywoływany przez zdalnego klienta – nie musi to być np. protokół HTTP), a także kodu, do którego servlet się odwołuje. Najpopularniejsze to Apache Tomcat oraz Jetty.

b) serwer aplikacyjny – jest to serwer (aplikacja), która jest zgodna ze specyfikajcą korporacyjnej Javy – w związku z czym poza zwykłym hostowaniem aplikacji webowych (tak samo jak kontener servletów) udostępnia masę dodatków – jak choćby obsługę kolejek (JMS), obsługę bezpieczeństwa, współdzielonych zasobów JNDI i masę masę innych rzeczy. Jednakże w związku z tym jest o wiele bardziej zasobożerny. Najpopularniejsze serwery to BEA Weblogic, JBOSS Server, Websphere oraz Glassfish.

Większość IDE skonfigurowanych do pracy z Javą lub Javą EE przy instalacji pyta o jednoczesne zainstalowanie kontenera lub całego serwera ( np. NetBeans może nam zainstalować Glassfisha). Przy rozpoczynaniu przygody z Javą EE jest to dobra opcja – taka instalacja ma tę zaletę (przynajmniej powinna mieć), że działa po kliknięciu w IDE. Nie bawimy się w konfigurację, tworzenie domen i ustawianie źródeł danych – serwerek po prostu działa, a my możemy pisać kod. No właśnie, kod.

Podstawą do działania Javy w środowisku internetowym jest technologia servletów i w pewnym sensie automatycznie wiązana z nią technologia JavaServerPages (od obsługi widoku). Jest to realizacja wzorca MVC – servlet sprawuje w tym przypadku funkcję kontrolera, zaś strony (pliki) JSP są naszym widokiem. Dla zrozumienia podstaw tej technologii (poza tutorialami w internecie) najbardziej nadaje się książeczka z serii ‘Head First’. Zasadniczo niewiele więcej trzeba o tym pisać – poza tym, iż tworzenie kodu za pomocą czystych servletów i JSP to trochę hardkor i najczęściej dziś do tego stosuje się konkretne frameworki webowe. Co to jest framework? Ano jest to zbiór klas/bibliotek/pakietów, które czynią tworzenie aplikacji internetowych znacznie łatwiejszym. Za najbardziej kanoniczny ( w sensie pochodzenia, nie zastosowań czy znaczenia) uważa się JavaServerFaces – był to framework stworzony przez firmę Sun Microsystems (twórcę języka Java). Problem z nim był taki, iż miał dość pokręcony model przetwarzania requestów, potrzebne też były różne hacki na poprawne renderowanie widoku i masę różnych rzeczy. Jakiś czas temu pojawiła się druga wersja tego frameworku, do zabawy z nią można zapoznać się książeczką dostępną po polsku. Mimo szeregu zmian nie jest to jednakże często polecane rozwiązanie. O wiele bardziej zaawansowanym narzędziem jest webframework o nazwie SEAM. Bazuje on w podstawach na JSF, jednakże posiada masę dodatkowych ficzerów, które naprawdę wydają się być przydatne. Niestety nie miałem okazji przysiąść na dłużej z tym frameworkiem. Wiem jednakże na pewno, iż posiada świetnie wyglądającą dokumentację dostępną na oficjalnej stronie frameworka. Podobnym do powyższych jest również webframework Struts – jego pierwsze wersje pojawiły się naprawdę dawno temu – w związku z czym jego konstrukcja potrafiła cokolwiek odstraszyć. Druga wersja frameworka, która pojawiła się nie tak dawno temu skonstruowana jest o wiele lepiej – choć dalej nie bez zastrzeżeń.

To co wymieniłem powyżej to najbardziej popularne (moim zdaniem i jest to subiektywne odczucie) webframeworki w naszym kraju. I tutaj uwaga! To są frameworki, które częściowo wchodzą również w warstwę widoku. Mówiąc krótko – najczęściej widok to po prostu pliki JSP, wzbogacone o masę ekstra tagów, które umożliwiają rendering ciekawszych kontrolek. Jednakże istnieje możliwość zastąpienia tej części bardziej wyrafinowanymi możliwościami – ostatnio w tej roli (głównie przynajmniej z tego co widzę po ogłoszeniach o pracę) zaczyna dominować produkt od Googla – GoogleWebToolkit. Jest to biblioteka, która umożliwia tworzenie mocno zAJAXowanych aplikacji, które jednakże powstają tylko i wyłącznie z użyciem Javy. Cały kod JavaScriptu jest generowany za pomocą kodu pisanego w Javie, jednakże programista ma docelowo nie przejmować się istnieniem przeglądarki, standardów i różnic w silnikach JavaScriptu. Z moich pobieżnych zabaw z GWT skojarzenie z pisaniem w ActionScripcie nasuwa się samo. Tworzymy kontrolki, umieszczamy na stronie i to docelowo ma działać. Ostatnimi czasy więcej słyszy się o produkcie opartym na GWT o nazwie Vaadin, a najbardziej chyba dobrym miejscem by rozpocząć przygodę z tym rozwiązaniem jest strona Kozioła. Oprócz tychże mamy też szereg innych ciekawych projektów, jednakże jest ich tyle, że aż głowa mała – nie będę wskazywał konkretnych przykładów (no dobra – Richfaces dla przykładu), które ułatwiają tworzenie GUI – tutaj jednakże trzeba wybrać samemu rozwiązania, które nam podpasują.

W powyższych wywodach nie wymieniłem jednego magicznego słowa – Spring. Albowiem ten framework (a może to biblioteka?) jest tak naprawdę nie tylko frameworkiem, ale też zupełnie nowym podejściem do tworzenia aplikacji webowych. Spring bowiem rozwiązywał problemy, które pojawiły się w czasach, kiedy Java była niesamowicie kobylasta, a fajne tagi w JSF naprawdę były szczytem innowacji. Spring jest rozwiązaniem, które realizuje wzorzec Dependency Injection / Inversion of Control (nie wchodzę w dywagacje co jest elementem czego i takie tam – na uniwerkach mogą bo mają czas i za to im płacą).  Co oznacza nie tylko ułatwienie tworzenia obiektów, zachowania czystości kodu oraz skalowalności, ale też wpływa tak naprawdę na wszystko. Wiem, że powyższe zdania wyglądają jak marketingowy bełkot, ale naprawdę nie potrafię w skrócie opisać Springa i całej jego zajebistości. Wiem tylko, że ostatnio dość często piszą/dzwonią do mnie rekruterzy i tak naprawdę z frameworków wymagają tylko tego Springa – ewentualnie z jego bardzo fajnym dodatkiem – Spring MVC, gdyż tak naprawdę dzięki temu combo nic więcej już nie potrzeba. No prawie…

Tym, co jest potrzebne to jakiś sposób implementacji logiki biznesowej, co jest dość często automatycznie powiązane z dostępem do bazy danych. Wiem, że to może dość radykalne stwierdzenie, ale nie piszę tu rozprawy doktorskiej – piszę do ‘wanna be Java programmer’. Zatem przyjmijmy na razie, że rzecz jest w dostępie do bazy danych. I tutaj mamy dwie możliwości:

a) JDBC – technologia stara jak świat, ale dalej dość mocno użytkowana. Dlaczego? Albowiem jest prosta do bólu i nie wymaga zaznajamiania się z ORMem, pisaniem masy XMLa, albo wpisywania masy adnotacji do kodu. Po prostu działa. Do swego działania wystarczy dostarczyć bibliotekę ze sterownikiem dla konkretnej bazy danych i piszemy kod. Jest również najbliższym do pisania czystego SQLa (w sumie to jest pisanie czystego SQLa tylko opakowanego w obsługę połączenia i wyjątków). Zawsze czysto, zawsze sucho i zawsze pewnie.

b) ORM – bazy danych obecnie używane w 99% to bazy relacyjne. Ergo – obiektowe języki programowania nie za bardzo do nich przystają – musimy napisać kod, który jakoś zamieni te proste rekordy z bazy na piękne obiekty z ich metodami dostępowymi, modyfikatorami dostępu oraz polimorfizmem. I tutaj ludzie wymyślili coś takiego jak ORM – Object Relational Mapping. Standardem stworzonym przez firmę Sun jest Java Persistence API, w skrócie JPA. W obecnej wersji jest to tak naprawdę synergia pomiędzy rozwiązaniami zaimplementowanymi uprzednio w najbardziej popularnym rozwiązaniu – Hibernate. Bibliotekę tę wymienia się zasadniczo w każdym ogłoszeniu o pracę, zatem jeśli chcesz zostać koderem Javy – poznanie Hibernate (a przez to i w dużej mierze JPA) jest po prostu warunkiem koniecznym. Co jest w ORMach niefajne? Konieczność klepania XMLa – choć ostatnio o wiele szybciej i wygodniej osiąga się cel poprzez adnotacje. Często jednak mam wrażenie, że kiedy przychodzi do czegoś bardziej skomplikowanego trzeba (mimo opakowania w np. criteria API Hibernate) wklepać fizycznie ‘SELECT * FROM’ i nic się z tym nie da zrobić.

Co nam teraz zostało? W sumie masa innych rzeczy, które jednakże na pewno dla ‘wannabe programersów’ znajdują się na bardzo wysokim poziomie. Wróć, może źle napisałem. Odległym poziomie – brzmi bardziej prawdziwie. Wymienię tylko nazwy – pisać już mi się nie chce, a kto chce znajdzie sobie informacje w Wiki i na pewno wujek Google dopomoże. Mamy zatem JMS, JMX, JaaS,  ESB, WebServices (SOA), BPM, UML, ufff – zapewniam też, że możnaby tak jeszcze długo.

Powodzenia życzę 😉

Szukajcie a znajdziecie, kołaczcie, a otworzą wam…

Tak wiem, że jestem ateistą, ale i czasem w biblii można znaleźć dobry cytat. Panie i Panowie, oto nadchodzi zapowiadana pourlopowa niespodzianka – po 2 latach istnienia bloga zostałem oficjalnie programistą Java!!.

Dokładnie 2 lata temu mój blog zaistniał w sieci, a ja z Thinking in Java rozpocząłem przygodę z tym językiem. Po drodze powstało sporo wpisów, napisałem kilkanaście projektów, noce nieprzespane i takie tam. Po krótkiej przygodzie z GOG.COM zostałem zatrudniony na stanowisku junior programisty java przez firmę Serapis. Przyznam szczerze, że jest to szansa, której nie zamierzam zmarnować, a już na pewno nie będę marnował potencjału dla blogowania – codzienna praktyka programistyczna z pewnością jest lepsza niż nocne pisanie artykułów. W sumie do pracy będę miał teraz o wiele bliżej (może 50 minut od wyjścia z domu do wejścia do firmy) to i czasu wolnego więcej trochę zostaje. Zaczynam poniedziałek i w związku z tym możecie życzyć mi szczęścia 😉

Urlopu czas zacząć

Oj działo się ostatnio u mnie zatem i obiecanej aktywności na blogu nie było, jednakże jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to po powrocie z niego będę miał małą niespodziankę. Natomiast na dzień dzisiejszy rozpoczynam urlop.

O ile pamiętam to już trzeci wpis tego typu (jak ten czas leci) – w tym roku co prawda trochę pogoda na razie zawodzi (u mnie w Pruszkowie pada), ale w końcu jadę 300 km na zachód, a tam pogoda ponoć lepsza. Docelowo odwiedzamy w tym roku z żoną Kotlinę Kłodzką – by trochę pochodzić po nie za wysokich górach, może więcej pozwiedzać i odpocząć od zgiełku i hałasu. Zatem w ciągu najbliższego tygodnia mnie nie ma 😉 Do poczytania w okolicach 10 sierpnia.

Awaria VPSa

Jak w tytule – wystąpiła awaria w firmie hostującej i na razie moje aplikacje nie są dostępne. Ma się to zmienić w ciągu najbliższych kilku godzin.

Wakacje w pełni, a Chlebik wraca do gry

Witam serdecznie. Po kilku tygodniach ciszy merytorycznej na blogu dziś oficjalnie oznajmiam, że w środku okresu wakacyjnego powracam do gry 🙂

Co prawda wciąż próbuję zgrać pracę w nowym miejscu z dotychczasowymi przyzwyczajeniami, ale powoli osiągam na tym polu sukcesy i nawet deszcz za oknem nie jest w stanie zniszczyć mojego opanowania i ładu wewnętrznego 😉  Co zatem na dniach? Na pewno powrót do zabawy ze Springiem w postaci projektu SCJPTester.  Już samo to wiele znaczy, ale na pewno też spróbuję czasem przemycić coś z zupełnie innej beczki, ale nie chcę niczego obiecywać, aby nie narzucać sobie czegokolwiek. Zresztą urlop na horyzoncie zatem i wolnego czasu dla bloga ciutkę mniej, ale pocieszam się, że dłużej jeżdżę pociągiem teraz, a internet mobilny w komórce działa bez zarzutu. Wpisy z pociągu… ciekawe.

Kolejny rok w plecy

I do końca nie wiadomo czy w pozytywnym czy w negatywnym sensie.

A jest tak dlatego, iż dziś są moje kolejne, 26 tym razem, urodziny.

Idzie nowe

Jak w tytule – idzie nowe. Przyszło juz bo od ponad 2 miesięcy cisza na blogu. Wynika to z kilku rzeczy, z czego najważniejsza wydarzy się 1 lipca – zmieniam pracę.

Nie, jeszcze nie na Java-world (jakoś nikt mnie na rozmowy nie zaprasza), jednakże firma równie poważna i stateczna, a konkretnie chodzi o projekt należący do grupy CDPROJEKT – GOG.COM. Będę tam odpowiedzialny za tworzenie aplikacji wewnętrznych, zatem (mam cichą nadzieję) koniec z użeraniem się z IE6 i dziwnymi konfiguracjami użytkowników. Zmiana pracy nie oznacza jednakże rozstania z obecnym pracodawcą – poszkole.pl. Z tą firmą najprawdopodobniej pozostanę związany sporadyczną pracą zdalną. To tyle w kwestiach zawodowych.

Zmiana ta jest główną przyczyną ciszy z mojej strony przez ostatnie tygodnie. Po prostu postanowiłem odpocząć. Sprzyja temu również fakt, iż przeprowadziłem mały remont balkonu, a także kupiłem rower (w końcu mam gdzie go trzymać). Kiedy tylko mam teraz możliwość korzystam zarówno z jednego jak i drugiego, a wtedy na nocne siedzenie przy kompie nie mam ani siły, ani ochoty. Generalnie praca, którą ewentualnie będę wykonywał zdalnie automatycznie będzie wymagała przesiadywania nocami, zatem i być może uda mi się skrobnąć coś na bloga.

Zacząłem też zastanawiać się w tym momencie jak dalej ma to wszystko wyglądać. Pisanie bloga miało mieć charakter działalności edukacyjnej – zarówno dla innych początkujących w dziedzinie Javy, jak i przede wszystkim dla mnie. Miało to również zaowocować (prędzej lub później) rozpoczęciem zawodowej przygody z tą technologią. Jednakże obecnie po prawie roku prób znalezienia pracy w javalandzie przyszedł czas na refleksję. Jak dotąd nie udało mi się gdzieś “załapać” – stąd też decyzja o zmianie pracy na inną, ale wciąż w szeroko pojętej webdeveloperce. Być może czas pomyśleć o czymś innym? Inżynieria oprogramowania? Zarządzanie projektami? Co z tego wyniknie? Czas pokaże.

Pierwsze starcie ze smartphonami – HTC Hero na pokładzie

Nadejszła wielkopomna chwila. Z definicji jestem zwolennikiem prostoty i funkcjonalności jeśli chodzi o technologie. Czyli nie widzę potrzeby by posiadać 50 cali telewizora w moim 20m pokoju, czy lustrzanki Sony za kilkanaście tysięcy złotych, kiedy robię zwykłe fotki “rodzinnookolicznościowe”. Tak samo do tej pory było z komórkami – jakieś proste modele, byleby działało. Tym razem jednakże historia się zmieniła.

Postanowiłem bowiem zainwestować bardziej przyszłościowo – od dnia dzisiejszego jestem posiadaczem HTC Hero, co jednakże nie jest aż tak istotne – bardziej chodziło o system operacyjny Android. Powiedzmy sobie szczerze – rynek aplikacji dla komórek i smartphonów będzie rósł cały czas – zwłaszcza w kontekście spekulacji o wypuszczeniu przez Google tabletu, na którym ma również śmigać Android. Dlatego też postanowiłem zakupić urządzenie z tym systemem i za jakiś czas (na pewno po zakończeniu prac nad SCJPTesterem) spróbować swoich sił w programowaniu dla tego urządzenia. Rzecz jasna istnieją symulatory Androida, jednakże czym innym jest stworzenie aplikacji na komputerze, czym innym zaś jest jej używanie w telefonie. By zatem również mieć jakieś pojęcie o użyteczności aplikacji wypadałoby przetestować ją również w telefonie. No i w sumie… ja też mogę trochę przygadżecić (ale potworek słowny) i dostać +15 do lansu na dzielni 🙂

Bo jajo jest jajem!

Jak zawsze przy okazji świąt, które utarło się nazywać religijnymi, opuszczam okolice, w których bytuję na co dzień i udaję się w rodzinne strony.

Implikuje to dwie rzeczy – wpisów nie będzie przez parę dni. To raz. Zaś dwa – jak zawsze życzę wszystkim fajnych świąt, gdziekolwiek, jakkolwiek i z kimkolwiek by ich nie spędzali. Jedzcie jajka, albo pizzę, lejcie wodę w poniedziałek, albo po prostu nie róbcie nic i odpocznijcie. Co tam komu wygodniej.

Komunikat dnia

Będąc zalogowany jako ROOT w konsoli wydałem komendę poprzedzoną ‘sudo’, efekt poniżej:

“Root is not in the sudoers file. This incident will be reported.”

Sic transit gloria mundi

Dzisiaj z zupełnie innej beczki. Przepraszam znów za obsuw we wpisach, ale to, co ostatnio się u mnie wyprawia zaczęło przechodzić wszelkie pojęcie.

Sic transit gloria mundi oznacza w całkowicie wolnym i dowolnym mym tłumaczeniu – “Tak przemija chwała świata”. I zgodzę się z tym – przemija, a już w kwestii technologii to na pewno. Zacznę od początku – padł mi w samochodzie akumulator. Zasadniczo wszystko OK, rozumiem, że po miesiącu na siarczystym mrozie mógł odmówić posłuszeństwa. Zamówiłem nowy, podłączyłem, samochód działa. Ale to nie koniec – trzy dni później rozwaliła mi się pralka. Nie żeby coś poważnego (nikogo nie zalałem), ale wypaczył się bęben, w związku z czym jej ewentualna naprawa wyniosłaby w sumie tyle samo co kupienie nowej. Zamówiłem zatem nową pralkę (była sobota). Pełen nadziei w niedzielę rano zasiadłem jak co tydzień do komputera by poczytać przy porannej kawie zaległe newslettery/RSSy i tym podobne treści. Moja idylla trwała raptem dwa łyki czarnego napoju – nagle ekran stał się poszatkowany jak kapusta w listopadzie (dla tych z miasta – wtedy się ją kisi). Restart kompa nie pomógł, wyzerowanie ustawień monitora też nie (w sumie kupiłem go w październiku). Wpadłem na pomysł by podłączyć do monitora swojego netbooka – obraz śliczny. Czyli karta graficzna. Wczoraj kupiłem nową kartę graficzną, wszystko działa, to i klepię ten wpis.

Co w tym strasznego? Możnaby wzruszyć ramionami i powiedzieć, że zdarza się. Tylko czy na pewno? Jakiś czas temu czytałem gdzieś w necie tekst, którego myślą przewodnią była idea, że obecnie sprzęt (jakikolwiek, nawet nie chodzi o komputery) robi się z założeniem, że po okresie gwarancji (ew. gwarancji wydłużonej) może się po prostu rozsypać. I tak patrząc na ostatnie 2 tygodnie przygód z techniką jestem skłonny zgodzić się z tym twierdzeniem. Pamiętam pralkę moich rodziców, którą wystali za czasów PRLu. Przeprała ona kilkadziesiąt ton brudnych pieluch i dziecięcych ubrań. Miała chyba z 15 lat kiedy rodzice wymienili ją na nową. Moja miała niecałe 5 lat!!!. No i dzieci nie mam, piorę przecież 2, może 3 razy w tygodniu i to w sumie zawsze na krótkim programie. WTF?

Karta graficzna przyszła razem z nowym komputerem raptem 3 lata temu! Nie gram w gry zasadniczo, najbardziej zaawansowane obliczenia graficzne u mnie w komputerze mają miejsce, gdy nową tapetę ustawiam 🙂 (naprawdę). I okazuje się, że karta graficzna wtedy całkiem niezła (GeForce 7200) po prostu sobie pada po 3 latach. I tutaj wspominam laptopa mojego ojca, który ostatnio kupił sobie “w teren” (jest geodetą). To chyba ponad 10letni wyrób IBMa. Wiadomo, że leży na nim Windows 95, komórki mają chyba dziś lepsze parametry, ale wciąż działa i to bez większych problemów! No to ja czegoś nie rozumiem. Czegoś naprawdę nie rozumiem. A wy?

PS. Czekam na pralkę, na dostawę mają jeszcze 1,5h. Jak im się zepsuje furgonetka po drodze to chyba zostanę bibliotekarzem.
PS2. Dojechała i nawet działa.

Zakupów ciąg dalszy – dysk zewnętrzny

Po netbooku przyszedł czas na zajęcie się kwestią pojemności dysku. Mój desktop parametry ma całkiem dobre – dokupiony niedawno RAM ma w tym niemały udział. Tylko ten dysk – raptem 80 GB.

Komputer ma już bodajże 2 lata zatem i taka pojemność nie dziwi. Jednakże ostatnio coraz bardziej zaczęło mi przeszkadzać ograniczanie swej aktywności – choćby takie zdjęcia. Przy nowoczesnych aparatach jedno zdjęcie dobrej jakości potrafi ważyć 1MB lub więcej. Czyli w ciągu roku można naklepać nawet i 1GB zdjęć, plus te, które miałem do tej pory – i robi się krótko. O muzyce nie wspominam już w ogóle – chciałbym przerobić płytkę z muzyką (koncertową, więc by nie tracić jakości chciałbym to zarzucić na FLACa) i kolejny zonk – piosenka średnio po 40MB. No to jeśli na płycie jest 12 utworów łatwo przemnożyć. Coś trzeba było zrobić.

Nie chciało mi się rozkręcać komputera i wkładać kolejnego dysku wewnętrznego, gdyż w związku z posiadnaniem netbooka przydałoby się coś bardziej mobilnego. Ostatecznie zatem padło na dysk zewnętrzny – Seagate FreeAgent 1TB. Podłączyłem, zaszumiał, zainstalował swoje oprogramowanie i działa. Śliczne 1TB przestrzeni do wykorzystania. Ile kodu musiałbym napisać by to zapełnić 🙂

PS. Kupiłem też nową myszkę, stara nie nadawała się już do gry w pasjansa :))

Uniwersytet też dla ludzi

Uniwersytet kończyłem, nawet studia dzienne, problem polega na tym, iż nie kończony kierunek nie był informatyką. Odbije się to pewnie jeszcze nie raz przy procesach rekrutacyjnych, ale cóż począć – tak wyszło. Dlatego cieszy dość ciekawa inicjatywa, jaką podjęły nasze uniwerki.

Konkretnie chodzi o zamieszczanie w sieci materiałów dydaktycznych, których autorami są pracownicy naukowi tychże uczelni. Nie mówię zatem o skryptach pisanych przez studentów, notatkach z wykładów i laborek, ale w pełni opracowanych materiałach dydaktycznych. Od kilku lat w sieci można znaleźć tego typu materiały prezentowane przez ludzi z informatyki UW, zaś w ostatnich dniach doszedł też AGH. Co więcej – w przypadku tej ostatniej uczelni mamy nie tylko dane z informatyki, ale również szeregu innych wydziałów. Bardzo miłe inicjatywy i dla takich osób jak ja – bezcenne.

Zatabletowanie

Od mniej więcej dwóch tygodni odnoszę wrażenie, że do końca nie jestem “pro” w dzisiejszym świecie. Można machnąć ręką na fakt, iż nie bawię się Twitterem, nie posiadam konta na Facebooku, albo że nie mam najnowszej wersji GG. Jednakże nowy produkt firmy Apple wzbudził we mnie tyle odczuć, że naprawdę aż żal nie popełnić przy tej okazji wpisu.

Z produktami wspomnianej firmy kontakt mam pośredni. Wokół mnie ludzie używają zarówno iPhona jak i makówek do codziennej pracy. Jestem skłonny rozumieć gadżeciarzy – dla nich (teraz już nie, ale kilka miesięcy temu na pewno) posiadanie lanserskiego telefonu z jabłuszkiem było szczytem marzeń. Z tego zresztą co wiem telefon jest całkiem znośny, a dodatkowe możliwości są OK. Powstała też zresztą przy tej okazji nowa jakość, która nazywa się Android (nota bede zamierzam kupić sobie niedługo HTC Hero). Zgoda jest.

Użytkowników makówek też jestem w stanie zrozumieć. Do zabaw z grafiką i filmami są jak znalazł, znajdzie się też wystarczająco w nich mocy i programów by móc programować i to w różnych językach i platformach. Do tego niby zgodność sprzętu z systemem operacyjnym, dopracowane rzekomo aplikacje, klasa i styl. Rozumiem to. Nawet fakt, iż za taką przyjemność trzeba zapłacić i po 5 tysięcy złotych, a w takiej cenie można dostać naprawdę dobrego laptopa.

Natomiast dlaczego nowy wynalazek Appla czyli iPad postrzega się jak lekarstwo na raka i AIDS w jednym – nie wiem i nie rozumiem. Zasadniczo urządzeniem, które do iPada jest podobne to netbooki. Jak pisałem niedawno kupiłem sobie takowy by móc pracować/czytać w drodze do pracy. I tutaj faktycznie tablecik byłby niezły – ma trochę mniejszy ekran, ale za to w najgorszym razie waży coś koło 0,7kg. I do tego ma trzymać nawet 10h na baterii. Fajnie. Problem tylko w tym, że:

• nie ma multitaskingu!!!
• nie obsługuje flasha
• nie ma USB
• nie ma kamery (choć to można przeżyć)

To rzeczy chyba najbardziej kłujące w oczy od samego początku. I zasadniczo jedynym frontem, na którym broni się iPad to właśnie mobilność, ale niestety tylko tyle. Czyli zasadniczo jest to powiększony iPhone z jednym dużym wyjątkiem – ceny. 600$ to w Polsce będzie pewnie ok. 2,5-3k (uwzględniając strasznie dziwne przeliczniki i marże ). W związku z tym mam pytanie – czy tylko ja nie widzę dla tego typu urządzeń miejsca, czy po prostu jestem ślepy i potrzebuję pomocy?

Kupiłem netbooka

Ostatnio cicho i sza na blogu, gdyż skutecznie czas wykorzystuję codziennie dojeżdżając do pracy. A to za sprawą mojego najnowszego nabytku – netbookowi Samsung NC10.

Cała rzecz odbyła się dość szybko. Policzyłem sobie ile spędzam mniej więcej czasu w środkach komunikacji publicznej (codziennie) i wyszło mi z tego jakieś 1,5h. Hmmm, 90minut * 5 dni pracy = 450 minut / 60 = 7,5h tygodniowo. No to jak siedzę po nocach średnio od godziny 23 do 2-3 nad ranem wyrabiam tygodniowo jakieś 12-17h. Czyli dorzucenie do tychże godzin dodatkowych 7,5 to potencjalny wzrost “wydajności” o około 50%. Sporo. Decyzja została podjęta.

Szybki research uświadomił mi jedną rzecz – wszystkie netbooki są do siebie niemożliwie wręcz podobne. 99% sprzętu ma Intel Atom na pokładzie (1,6 GHz), 1GB RAMu, wbudowaną grafikę i dźwięk, ekran 10,2 cala i podstawowe w sumie wejścia (VGA, USB, liniówki do dźwięku). Jakiekolwiek odchyły z definicji przekładają się na konieczność dopłacenia kilkuset złotych. Przeglądając Allegro w poszukiwaniu odpowiadającego mi sprzętu znalazłem właśnie mojego Samsunga NC10. Co jest w nim tak istotnego? Ano kilka rzeczy:

• jest bardzo lekki. Ledwo 1,33kg co wśród netbooków jest dobrym wynikiem.
• czas pracy baterii jest baaaardzo długi (tak wyszło z testów przeprowadzonych przez Komputer Świat). Nie było to dla mnie aż tak istotne (czas podróży do pracy w jedną stronę to max godzina i 15 minut, zatem nie potrzebowałem jakiś rewelacyjnych osiągów), ale skoro jest to tym lepiej.
• najistotniejsza rzecz to 2 GB RAMu. I to przeważyło. System na pokładzie to Windows XP – preinstalowany rzecz jasna – jednakże 2 GB RAMu spokojnie dają radę.

Komputer kupiłem używany (raptem 2 miesiące bodajże) – wygląda ślicznie, ani ryski (na ekranie wciąż folia ochronna) – wszystko pięknie i ładnie. System sprawuje się na medal, zainstalowałem nawet Netbeans i na razie nie jest źle. Do czego używam owo cudo? Ano Javy jako takiej jeszcze na nim nie próbowałem (może jutro się za to wezmę). 2GB RAMu to dużo, jednakże to zawsze netbook – uruchomienie Glassfisha może być zbyt wielkim obciążeniem (wraz z Netbeans rzecz jasna). Na razie grzecznie zabawiam się Ruby’m, gdyż gdzie się nie obejrzę to język ten jest używany (albo implementowany jako wewnętrzny, że o JRuby nie wspomnę). Grunt jednakże, iż zyskałem masę dodatkowego czasu z komputerem. Może i teraz wieczorne zmęczenie nie będzie powodowało wyrzutów sumienia.